Drácula ye teberganu (Comedia Asturiana)


Drácula ye teberganu
Comedia incalificable d´un actu que consta de dos partes: un monólogu a mou d´afirmación científica que demuestra ´l fechu del títulu y la so representación.
PARTE PRIMERA 
(N´escena, col telón cerráu, el monologuista)
Esta tarde van tener ustedes la oportunidá d´asistir a un acontecimientu históricu, ver representada la verdadera hestoria del famosu Conde Drácula. Nella vamos dir afayando la so procedencia, les sos costumes y la so muerte.
Pa ello ye imprescindible que primero me conozan a mi.
Yo llámome Lin. Mio ma, que tuviere otros siete fíos enantes de mi, púnxonos nomes bien orixinales, nomes que de xuru nengún d´ustedes oyó enantes: Xosé Manuel, Xosé Luis, Francisco Xosé….esto pasaba tamién col restu los vecinos, Xosé Enrique, Luis Xosé, Ramón Xosé, etc. Total qu´a la fin toos se llamaben Pepe y, claro, cuando mio ma asomaba a la ventana y glayaba: ¡Pepe, a cenar! metíense en casa los pepes d´ella y tamién los de dalguna otra vecina.
Por eso me punxo a mi Lin. Curtiu y facil. Eso sí, conócenme como Lin d´Antona de casa  ´l Gochu de los de la cuesta de Villar. Curtiu tamién ¿eh?
Lo de gochu nun ye por nada, ye que los güelos teníen fama de criar los meyores gochos del llugar.
Nun tuvi una infancia fácil. Nací sietemesín, ruinucu, feu, yera l´últimu pa too. Tolos mios hermanos me comíen les sopes, nun espolletaba nin a tiros… como será que cayí una vegada nun calderu y casi apriendo a nadar. Cuando tenía doce años, dicién  de mi que paecía sieteañín. Tol mundu se ría de mi…, bonu tol mundu non, porque Bartolo nun se ría de mi.  El yera como yo, como yo… pero al contrario. ¡Madre mía que grandón yera! Eso yera un animal, pero un animal gochón, tal paecía que cargaba ´l carru cuchu con esquíteslos y abrazando tola mierda col cuerpu. Conocíenlu col nomatu d´¡Ai Madre!, pero nun yera d´él tola culpa. Nun tenía onde llavase. Naquellos años, les cases nun teníen agua corriente y nes que lo teníen nun había baños y si los teníen colocaben bañeres que yeren como platos de ducha con asientu. Tu sentabes ellí, llegaba to ma con una pota agua calecío na cocina de carbón, echábatelo penriba, un poco de xabón de Chimbo y dempués otra pota p´aclarate. Lo que nunca llavabes yera ´l culu, como tabes sentáu… Pero Bartolo nin el culu nin el restu, yera tan grandón que nun entraba. A los padres dába-yos vergüenza y ocurrióse-yos amarra-y una cuarta y colgalu  del puente que pasaba penriba ´l ríu pa ponelu a remueyu. Funcionó dos o tres díes, al cuartu contaminaron el ríu y entovía nun volvieron les truches.
Volviendo al mio casu y pa centrar la tema, voi dicir que cuando yera pequeñu y taba na cama, a media nueche empezaba a oyer nel cuartu de mio pá y mio ma coses tan rares como: ¡Soi Drácula, l´home estrangulador de les nueches de lluna!,y ríase…y yo sentía resoplíos.. y… y … y  ..movese la cama. ¡Madre qué mieu! Yo yera mui neñu y nun m´atrevía a meteme ente esi Drácula y los mios pás. Y asina, una nueche tres otra, unes vegaes con ruíu de Drácula y otres ensin él, supongo que cansaba de chupa-yos el sangre o lo que fuere y había díes que folgaba. El casu ye que yo nun  pegaba güeyu nenguna nueche, lo que fizo que me convirtiera n´insoniador, esto ye, ún d´esos que nun duermen peles nueches. Fui faciéndome mayor y en llugar de pasar les nueches colos güeyos como platos, decidí pasales perhí dando vueltes pelos chigres y cases de … celedonios y celedonies.
La cosa ye que la mio situación personal foi agravándose, yá nun yera un ruinucu feu, agora, amás, yera borrachu y muyeriegu. Pero un día tuvi un golpe de suerte que m´abrió los güeyos. Bono, que me os cuetó. Fueron unes guantaes del bon amigu Bartolomé qu´un día m´atopó tiráu nuna cuneta borrachu perdíu. Soltóme un discursu  que me llegó al alma. Dicíame que nun tenía vergüenza, que mio ma nun merecía tar sufriendo tolos díes por culpa mio…y ente eso y que cerró ´l discursu con otra riola de puñaes, pos oyi, llegóme equí dientro y pensé que tenía razón.
Entós reaccione. Tenía que facer daqué cola mio vida. Estudiaría una carrera, pero una carrera e verdá, non lo que yo pensaba de guaje, que creía que facer carrera yera correr en bicicleta. Nesi momentu viénome la lluz. Dempués de tantos años metíu per esos antros de dios, que meyor qu´estudiar Antro-poloxía, pero diba dir mas allá, siendo antropólogu estudiaría la figura del causante de les mios desdiches que nun yera otru que ´l Conde Drácula.
Y a lo último un día acabe la carrera. Yá yera antropólogu. Nesi mesmu momentu empecé a ver les coses d´otra manera (yera mas llistu y con ciguaes) y, al empar, los demás pasaron a veme  a mi tamién d´otra manera, menos feu y… hasta guapu diría yo. Mas altu, más elegante…..
Llegó ´l momentu d´investigar y empecé a afondar  nel personaxe de Drácula. Según les cartes que recibía apellidábase Fernández Rodríguez, pero yera mentira. Nun figuraba en nengún  rexistru civil. Entá asina, nun me costó muncho llegar a tres conclusiones rápido, que pa eso agora yera un llistu con carrera.
1ª Drácula nun ye de Transilvania, non señor non, nun ye transilvanu, ye asturianu. Si, sí, como lo oyéis, asturianu y más concretamente de Teberga.¿Por qué? Eso ye fácil,ta demostrao dende les matemátiques. La propiedá transitiva diz que si una cosa ye igual a otra y esa otre ye igual a una tercera, la primera ye igual a la tercera. Esplicación: Drácula trasfórmase en murciélagu, esos bichos tienen les oreyes llargues, los tebergano tienen fama de tener les oreyes llargues. ¿Conclusión? Drácula ye teberganu.
2ª Drácula nun pudo morrer  d´un estacazu nel corazón. ¿Cómo va morrer dalguíen  del corazón si nun lu tien? Esi elementu, por llamalu dalguna manera, nun tenía corazón, pero tampoco pulmones, nin fégadu, nin reñones, nin na de na. Nun tenía órganos vitales. El so organismu, aparte de los músculos, consistía nuna única vena que, partiendo del colmillu drechu, diba  percorriendo tol cuerpu pa rematar nel colmillu izquierdu faciendo un circuitu cerráu.  Eso sí, esa vena cada pocos centímetros tenía un furacu y  asina diba  regando los músculos.
Otra razón inapellable que verifica esta investigación son les películes  realizaes sobre la so vida. Na so luxosa  casona siempres apaecen grandes y suntuosos salones, pero nunca cocines nin baños, ¿pa qué?, si nun comía  nin tampoco lo otro.
Toa esta información con tou luxu de detalles, apaez na prestixosa revista The Sospriendo nel nº 265 ente les paxines 85 y 93 baxo ´l títulu Homus Sangrín Univenal. Yo quería llamalu El Venona, pero paez que nun yera mui científicu
3ª Y, d´últimes, la tercer conclusión ye que la so muerte foi causada pola acción directa de los rayos del sol. ¿Verdá que siempres salía de nueche?¿Por qué creen que yera tan pálidu? El so organismu nun producía glóbulos roxos y el sangre que zucaba a les víctimes absorbíalo rápido la musculatura. Por eso, namás que salía de nueche, igual, igual que los esperteyos.
Pasaba ´l día tumbáu nuna masera, con esi traxe tipu esmoquin y la capa forrada de rasu que-y iguaron en París esperando que llegara la nueche. Nesa masera de nozal que tenía la tapa de castañal escura, forrada per ientro de trapu aterciopalao y con unes ases de plata, taba escuru y seguru. Albidra que ta asocediendo la escuridá total y movíu por un instintu milagrosu, el demoniu que lleva dientro, va remanecer de la seguridá del so escondite nel momentu oportunu pa sobrevolar la contorna y chupa-yos el sangre a les sos víctimes, tal como si fuere facienda mesmamente.
Yá tien decidío quiénes  van ser los sos víctimes amañoses pa esta nueche: Nicanor El Ratu y la so muyer Nemesia. Tan sanos, son nuevos ya inocentes. Ta chupao, nunca meyor dicho.
De secute sabe que nun hai sol. Como un ánxel del infiernu sal de la masera y, metamorfosiándose  en murciégalu, llega nun santiamén a casa les sos víctimes y, garrando forma humana, va picar….
PARTE SEGUNDA 
(Al abrir el telón vese una sala d´una casa vieya y ensin luxos con bien pocos muebles. Hai de destacar un armariu nel centru de la escena. Na izquierda, sentaes, la suegra y la viuda allegre. Más encontra la derecha, Nemesia y Agapito xugando a les cartes. Nicanor fai la llimpieza)
NEMESIA Venti en bastos.
AGAPITO Menuda mano tienes fía, nun hai manera de ganate una.
NEMESIA Eso nun ye tener bona mano, ye cabeza. Fíxome no que tengo, lo que tires, lo que robo y llevo la cuenta, non como tu que nun sabes sumar.
AGAPITO Conmigo nun te mates que yo nun soi como ´l probe Nicanor. Mira pa él, qué traces, ¿nun te da vergüenza? A ver si-y llevantes el castigu, que prefiero xugar con él.
NEMESIA Porque a él gáneslu. ¡Qué veria yo nesi home! Ye mas vagu que Ramón  de Casa la Palanganera que cansa de ver trabayar a los demás.
NICANOR (Pa si) ¡Qué vería yo en ti! Yo que taba estudiando la carrera del señoritu pa nun dar golpe…Nun s´como ´l mió pá tragó con esti casoriu. Claro, él pensaba que xuntándonos doblábemos los praos y el ganáu, y lo que consiguió foi estremar los nuesos…., como nun trió la escuela… ¿Qué sabía ´l probe?
NEMESIA ¿Qué marmulles pelo baxo? Si quies dir a tomar daqué con Gapito tienes que terminar primero de llimpiar, dempués sallar les patates, sacar la yegua, sacar el cuchu, astrar el ganáu y catar. ¡Ah! y si te da tiempu a too eso, llegar temprano pa facer la cena.
NICANOR Primero voi tener que comer, ¿non?
NEMESIA Non, qu´almorzasti a les ocho la mañana porque te dormisti y cuando fuisti a catar taba la lleche cuayao, asina que pa la próxima llevánteste más temprano.
AGAPITO ¡Quién te vió y quién te ve! Yes la risión del pueblu. ¡Por Dios, Nicanor, qu´un home tien que ser home anque-y pegue la muyer!
NICANOR Hasta ´l día que me canse y entós….
NEMESIA ¿Entós qué?
SUEGRA Nada, fía, nada. Déxalu alendar un pocu, que vas acabar col pocu sangre que tien.
NEMESIA Yo nun puedo llimpiar, que duelme muncho ´l llombu, asina que daquién tien que facelo. Diz el  refrán que ´l día que nun barristi vien per casa ´l que nunca visti.
AGAPITO (Por que dexen tranquilu a Nicanor) Mari, por qué nun nos cuentes qué tal esta  temporada pasasti n´ Uviéu en casa la to fía.
MARI La verdá ye que perbién, tiendes… cines…cafeteríes…Yo nun diba, pero taben ellí a mano; y unos homes muy salaos y mui arreglaos… que tamíen taben ellí…. Pero nun creas,  eché de menos la tranquilidá del pueblu, los golores de la siega, les flores, el cuchu… yo nun sé cómo ficieron les ciudaes tan lloñe del campu pudiendo faceles equi qu´hai sitiu de sobra.
AGAPITO (A Nemesia) ¿Ye asina de pollina o faise?
MARI Y falando d´homes…. Oi Lola, que dixéronme l´otru día que diba venir Pepe l´Americanu.
LOLA Daqué oyí na plaza.
MARI Nun sé cómo s´arreglen estos emigrantes pa dir pel mundu ensin conocer nada del estranxeru. Yo allégrome de nacer n´España.
LOLA ¿Por qué?
MARI Home boba, porque nun sé l´idioma. Haber si trai l´haiga y me da una vuelta pela Plaza Mayor, nunca se sabe lo que pue pasar… él nunca casó.
LOLA ¡Pero qué tas pensando tu si tovía tas guardando llutu pol to home?
MARI Hai qu´andar a la que salte.
LOLA Tu confórmate con saltar de la to casa a la mía. Amás, creo que ye mediu… mediu… amaneráu.
MARI Eso ye lo que yo quiero, que tenga maneres de facer dalgunes coses.
LOLA Ye qu´esti yá amaneráu d´otra manera.
MARI Nun t´entiendo.
LOLA Que ye… que ye…sarasa.
MARI ¡Como yo! A mi tamién me presten los xareos enforma.
AGAPITO Nun entiendes ¿eh? Los xareos que-y  presten a esi nun creo que te convengan.
MARI ¿Por qué?
LOLA Nun te convién porque ye…maruxu.
MARI ¡Qué me dices!
LOLA Lo qu´oyes.
MARI ¡Déxesme boba!
AGAPITO ¿Más tovía?
MARI ¿Qué tas insinuando?
NICANOR Que ta poniéndose tan escuro que nun se ve nin pa fregar.
NEMESIA Nun te faigas ilusiones que poco va durar.
NICANOR Ye que quiero velu.
NEMESIA Aguánteste y esperes que te lo cuente.
AGAPITO Muyer, nin que fuere una cosa pa tolos díes. Esti ye un socesu que pasa mui de tarde en tarde.
NEMESIA Pues como se ve, anque seya tarde, que lu vea otru añu.
ESCENA II
DRÁCULA ¡Á de la casa!
NEMESIA ¿Quién vive?
DRÁCULA Vos… pel momentu.
NEMESIA Quiero dicir que quién llama.
DRÁCULA Soi ´l  Conde Drácula.
(Movimientu xeneral, la Mari arréglase, Nemesia asienta a Nicanor y ponse ´l mandil)
NEMESIA Sienta, que nun te vea col mandil. Yá abro yo. ¡Qué allegría señor Conde! ¿Qué lu traxo pequí?
DRÁCULA Les ales fía, les ales. Vini volando.
MARI Míralu, colo seriu que paez y sabe gastar bromes.
DRÁCULA Les normes de la bona vecindá indiquen qu´hai que tener rellaciones colos vecinos, amás, si nun recuerdo mal la nueche que morrió Nicolás de Casa Floro insististis  en que tenía que pasar a cenar dalgún día.
LOLA Ye verdá y anque probes, somos de palabra. Nun se fale más, entós queden convidaos tamién Gapito y la Mari.
AGAPITO Yo nun sé si voi poder.
MARI (Rápido) Yo sí. (Melosa) Nun se cena tolos díes con un conde.
DRÁCULA  Pela mio parte, taré encantáu. (Pa sí) Nun sé per ónde voi empezar con tanta xente…Ye una prestosa sorpresa que tean tantos en casa, asina toco a más.
LOLA Será  a menos señor Conde.
DRÁCULA Yo m´entiendo. Mari tas guapísima, siéntate ´l negru de maraviya.
MARI (Con falsa modestia) Nun crea, nun me gusta nada vistime de negru. Yo creo la única vez que me sentí a gustu vistida de negru foi cuando quedé viuda.
LOLA ¡Que bruta yes fía! Yes bruta desque to güela empezó a ver.
MARI Quiero dicir que pa esi momentu yera lo mas apropiao.
DRÁCULA Yera un gran home ´l to maríu y tenía un sangre estupando.
MARI ¿Que tenía  qué?
DRÁCULA Que yera sangrín….con xeniu.. eso.
NEMESIA Y diga, señor Conde, ¿Qué ye que lu echaron de casa, ho?
DRÁCULA Dende llueu que non. ¿Por qué?
NEMESIA Como falten siete hores pa la cena…..
NICANOR Seguro que salió pa ver l´eclipse de sol. Non como yo, qu´a mi nun me dexaron.
DRÁCULA ¿Eclipse?
AGAPITO Eso mesmo. Unos minutos de nueche  cerrada a les doce ´l meudía.
DRÁCULA (Tragando saliva) ¡Nun pue ser! Toi nun llíu.
AGAPITO ¿Qué-y  pasa señor Conde? De repente púnxose mui pálidu.
DRÁCULA Tienen que me perdonar, pero tengo muncha priesa.  (Intenta salir)
MARI Non, non, nun marcha. ¡Si acaba de llegar! (Garrándolu del brazu) Usté queda equí y dempués de cenar vamos los dos perhí de picos pardos. Yá verá, ya verá, voi pone-y los dientes llargos.
DRÁCULA Si, pero ye que yo…. nun traxi la boina y a mi ´l sol… (Intentando marchar)
NEMESIA ¡Ai señor Conde! Cada vez ta poniéndose-y peor cara.
DRÁCULA ¿Sí? Necesito un pocoñín d´aire fresco. Bueno, allégrome que teáis toos bien. (Intenta salir)
NICANOR Non home non. Usté sienta equí  conmigo, tomamos una botellina sidra y yá verá como ameyora.
DRÁCULA ¿Sidra? Non, non. Fai tiempu que dexe la bebida, pol fégadu y too eso. Tengo que dime agora mesmo. Acaba de venime a la cabeza que dexe  les lluces del palaciu prendíes y eso al final de mes… (Intenta salir otra vuelta)
NICANOR Nun se preocupe por llegar muncho enantes de la hora la cena. Siente equí con Gapito y conmigo, xugamos unes manes a les cartes y pasa ´l tiempu volando. (Pa si) Mientres xugamos nun frego.
DRÁCULA Yá me prestaría quedar; yá; pero tengo n´Uviéu una xunta de socios d´Aristócrates Retiraos, de la que soi presidente y tengo que verificar si tovía tienen dalgo de sangre nes venes.
NEMESIA Siempre con prieses, siempre con prieses. Ye un milagru que nun-y dea un infartu.
DRÁCULA Sí, tienes razón, pero… (Intenta salir)
NEMESIA (Agarrándolu) Pa esta nueche, voi prepara-y una sopina d´ayu, un pitu caleya y unes morcielles de casa, d´eses que tienen muncha cebolla y muncha sangre; va ver usté cómo-y desapaez esa cara difuntu que tien.
DRÁCULA Pero con muncha sangre ¿eh? Eso sería… Tu prepáralo que yá vuelvo más tarde. (Métese nel armariu)
MARI ¡Ha! ¡Ha! Qué ocurrencies tien señor Conde.
DRÁCULA Sabía que diba facevos gracia, pero agora dexáime pasar… (ponse a marchar pero yá nun hai tiempu, el sol yá salió)
AGAPITO ¡Mirái, acabó l´eclipse! Ta saliendo ´l sol.
DRÁCULA Bueno, ta decidío, les lluces, la xunta … tou a paséu.. Quédome. Cerrái les contraventanes.
LOLA ¿Contraventanes?
DRÁCULA ¿Nun hai! La madre que… Lo que faltaba. El suétanu, ¿onde ta ´l suétanu?
LOLA Tampoco nun tenemos. Mira que pasé tola vida diciéndo-y al mio Pepón: un suétanu Pepe, un suátanu, pero esi, como ´l mio xenru, con tal de nun doblar l´espinazu…
DRÁCULA Toi afogándome y nun puedo abrir los güeyos. ¿Ónde ta l´armariu? (Búscalu y métese nél)
MARI Yá nos fizo enantes esa broma, señor Conde.
LOLA Menuda ocurrencia. (A los demás) Esti nun ta bien de la cabeza.
AGAPITO Señor Conde, dexe de facer el tontu y salga del armariu. Amás, agora que ta de moda salir del armariu… va usté y entra.
MARI Venga, salga d´ehí. ¿Cree usté qu´esi ye un sitiu pa tou un señor conde?
DRÁCULA Yá se que paez un poco raro, pero equí toi encantáu. Precisamente, l´otru día dicía-yyo a Falín el carpinteru, qu´onde tea un bon armariu… Una gran persona esi Falín, ye una pena que tenga anemia. Vosotros facer lo que tengáis que facer y cuando sía la hora de cenar yá m´avisáis.
ESCENA III
CARTERA ¡Nemesia!
NEMESIA ¿Quién llama?
CARTERA Soi yo, la cartera.
NEMESIA Pasa muyer, pasa. ¿Tráesnos daqué bono?
CARTERA Vengo yo, paezte poco bono.
AGAPITO ¡Menudu carteru tenéis en pueblu! Creo que voi mudame del míu pa esti.
CARTERA Meyor mudabes los calzoncíos, que deben tar bien.
AGAPITO ¡Cuidáu, que yo soi bien llimpiu! Equí onde me ves, báñome una vegada al mes faiga o nun faiga falta.
CARTERA Mira qué bien.
LOLA ¿Qué tal to pá?
CARTERA Ta regular, a ver si sana rápido pa que pueda volver a repartir el corréu, qu´esto ye bien pesao pa mi.
MARI ¿Qué ye lo que tien?
CARTERA Paludismu.
MARI ¡Paludismu! Probe home… y eso, ¿qué ye?
CARTERA Que l´otru día moliéronlu a palos.
NEMESIA Ta bien, y qué, ¿traes bones noticies?
CARTERA Yo que sé. El sobre solo trai les señes y el remitente.
NEMESIA Como to pá traía les cartes abiertes…..
CARTERA A mió pá présta-y  aforrar  tiempu a la xente.
NEMESIA Va ser eso.
CARTERA Bonu, colo que tengo que xubir hasta ´l palaciu del conde pa  entrega-y una caxa que tengo nel portabultos la bici y que pesa como un demoniu.
AGAPITO El demoniu me lleve si nun t´acompaño pa echate una mano… una mano onde tu quieras.
LOLA Nun-y fagas casu. Tas de suerte, mira per ónde que ´l señor Conde ta ente nós.
CARTERA (Mirando pa los llaos) Nun lu veo. ¿Qué lu tenéis escondíu na corte?
MARI (Con intención, mirando pal armariu) ¿Cómo vamos tener al home más apuestu y elegante del llugar  metíu na cuadra?
CARTERA Pos si nun lo tenéis na cuadra, tara nel horru.
LOLA Nin nun llau, nin nel otru. (Baxu) Ta nel armariu.
CARTERA ¿Nel armariu?
LOLA Nel armariu.
CARTERA Anda que… ¡non!
LOLA Pos va ser que sí.
CARTERA ¡Nun me mates!
DRÁCULA Si esperes a que caiga la nueche, fáigolo yo.
LOLA Ende lu tienes.
CARTERA Oiga, señor Conde, dexando de llau que tea devenáu o non, ¿puedo dexa-y equí un paquete que-y manden  y que pesa  como un muertu?
DRÁCULA ¿Quién remite?
CARTERA Lucio, l´enterrador de Felechosa.
DRÁCULA Di-y a Nemesia que lu guarde na fresquera, qu´ahi que tenelu nun sitiu frescu y secu pa que se caltenga bien.
AGAPITO ¿Sabes guapetona, que comenten perhí que desque to pá ta malu ameyoró muncho ´l serviciu de correos cola cartera?
CARTERA ¿Va con segundes? Ten cuidáu  ónde pones la intención nun vaya a correte yo a gorrazos.
AGAPITO ¡Non fía, non! Quiero dicir que meyor una cara guapa que non una avinagrada como la de to pa.
CARTERA Tu  sabes facer amigos, ¿eh? Mira, nun te metas con mio pá porque…..
ESCENA IV
CURA (Dende fuera) ¿Quién vive?
NEMESIA ¿Quién llama?
CURA Soi don Pedro, el cura. 
NEMESIA (Mientres-y da entrada). Entós  va vivir usté, nosotros malvivimos.
CURA Esta Nemesia  siempres tan …Ta bien, ta bien. Novedá grande ye esta, hai más xente equí axuntao que los domingos na ilesia. Claro que dalgunos de vosotros nun entráies pela puerta la ilesia pol sacu tan grande de pecaos que tenéis.
NICANOR ¿Qué lu trai pequí, señor cura?
CURA La fe, fíu miu, la fe.
NICANOR ¿La fe?
CURA Salí de casa p´aguardar el milagru, verdá, de cómo esa lluna  pretende interferir  ente nós y la lluz. Esa lluz qu´El nuesu Señor, en forma de sol nos apurre y como, finalmente, emburriáu por un soplíu divín, remanez per detrás de la lluna nuna llucha fraticida pa devolvemos la lluminosidá del universu que nos da la vida.
LOLA Usté tan poeta como siempres, ¿eh? ¿Nun será más fácil dicir que salió a ver l´eclís?
CURA Muyer de poca fe, ¿qué ye un eclís sinón un accidente  ocasional que nos recuerda ´l grandor de la creación? Como dicen los llibros sagraos  lluna que interrumpus  el solarun nun dexaren de ser satélite empolvarun. Que quier dicir: lluna qu´atayes la lluz del sol, nun vas dexar de ser satélite  fechu de piedra y polvu.
MARI Yo, escuchándolu, quedo cola boca abierta.
LOLA Pos ciérrala, nun te vaya entrar un moscón.
CURA Ye que yo sé llatín.
LOLA Yá, como ´l carniceru ´l pueblu cuando por los precios a la carne.
CURA Espero nun molestavos cola mio visita, asina ensin avisar….
NEMESIA Non, non , total unu más. Esto paez día de paga.
CURA Yá veo, yá. Equí l´Agapito que paez un demoniu malváu con eses pintes, ¿verdá? Pero fíu, ¿por qué nun t´arregles un mizcu pa paecer una persona decente?
AGAPITO D´eso tien usté la culpa. Na mio dómina de molacín afayé la mistela y….Pero bonu, señor cura, el vezu nun fai al monxu.
CURA Pero  a ver, fíu, a ver… Y falando de vistir… Mari, yá podíes ser mas recatada  cola ropa que te pones, de verdá que paeces una  pilinguis. Fai nada que quedasti  vilba y sé  de bona tinta que nun pares en casa.
MARI De bona tinta non, señor cura, de tinta de calamar de les de la primer fila de la ilesia. Amás, yo soi tovía bien moza y la mocedá, ¿nun ye una ayalga divina?
LOLA ¿Mosa tu, tu que fixisti la comunión con mio ma?
MARI ¿Qué insinues?
LOLA Nun insinuo nada. Dicho d´otra manera: el diente miente, la caña engaña, pero l´arruga nun  ufierta dulda.
CURA Ta bien, ta bien, tengamos paz.(A la cartera)¿Qué tal ta to pá, fía, qué tal?
CARTERA Recupera adulces, pero agora garró  un gripe bonu.
CURA Di-y de mio parte  que se cuide, yo tamién ando un pocoñín mal por causa la gota.
LOLA Pos si usté ta mal pola gota, como voi tar yo que tengo  tabayones.
DRÁCULA A ver si faláis mas baxo, que nun me dexáis folgar.
CURA Santu Dios, ¿D´ónde sal esa voz d´ultratumba?
NEMESIA ¡Ah!  escaecimos dici-y  que tamién ta con nosotros el señor conde. 
CURA ¡Qué va! Qué raro ye velu a estes hores. De fechu nun recuerdo velu nunca de día.
LOLA (Por Mari) Va ser un pendón que solo sal de nueche, como esta.
CURA Val, val ¿ú ta?
LOLA Nel armariu.
CURA Nun m´estraña nada. Pola so manera de vistir siempres supi que tenía vocación de sacerdote y agora va creer  que l´armariu ye un confesionariu. Yo pa eses coses tengo muncha intuición. Venga, señor conde, salga usté d´ ende  y aprovechando la nuesa presencia, qu´ estes bones muyeres  nos pongan dalguna cosina pa picar, ¿verdá? Un taragañu pequeñu pa matar el guxanucu, nun sé… un mizcu quesu cabrales…un pocu chorizu y xamón d´eso de la matanza, ¿verdá?  Una tortiyina d´ocho o diez güevos… un pocu d´esa boroña tan rico que facéis en casa, pero poco, ¿verdá? Hai que tener cuidáu pa col colesterol y too eso. Eso sí, acompañáu con bien de sidra dulce, si queda, y sinón de lo de otro, que pal casu, ¿verdá?, nun vamos face-y un feu.
LOLA ¿Na más, señor cura?
CURA Un aperitivu pequeñu pa enantes de comer. Domo dicís vosotros: el que nun se fartuca comiendo tampoco se fartuca llambiendo.
MARI Señor conde, yá oyó  al señor cura. ¿Por qué nun sal a pinchar daqué?
DRÁCULA Nun cuntéis conmigo hasta la nueche, amás el cura y yo nun comulgamos.Y tengo qu´espachar asuntos bien importantes.
CURA ¿Nel armariu?
DRÁCULA Si, nel armariu. Yo yá oyo lo que se fala y cuando escureza de verdá yo yá salgo y zucara daqué  dintintu a lo del cura.
CURA  Ye que s dedica usté a unes coses bien rares, señor conde. Si fora  pregueru, como yo, taría tol día esmolecíu porque nun se-y perdiere  nenguna oveya esquiciada, como paez  que ye ´l so casu. Y falando de trabayar, esta rapaza, (pola cartera), sí  que ye trabayadora qu´amás de partir el corréu de so padre tamién atiende ´l ganáu, verdá fía.  ¿A ónde llevabes ayeri la vaca pinta?
CARTERA (Daqué azarienta) Señor cura, dame dalgo de vergüenza dicilo… ye que mio padre mandóme llevá-yla al toru.
CURA ¡Qué vergüenza! Llevala al toru. ¿Ye que nun pue encargase  to pá d´esos menesteres?
CARTERA Non, señor cura, tien que ser el toru.
LOLA ¡Nala! (terciando) Bonu, ¿gustóvos eso de eclís de güei?
CURA Foi daqué divín.
DRÁCULA ¡Dicímelo a mi! Punxéronseme los dientes llargos.
CURA ¿Qué diz, el señor conde?
DRÁCULA Nada, nada. Nun tien importancia.
LOLA (Con arremangu) Vamos Drácula, siempres pensé que yera usté una persona sensata. Déxese de llocures y salga del armariu. (Abre l´armariu pa sacalu y, al contactu cola lluz, Drácula glaya, retuércese y  finalmente… muerre).
CURA Apartái, fíos, apartái. He de da-y la estremaunción, anque sía post-mortem, pa la salvación de la so alma. (Al sacar el crucifixu, el cadabre de Drácula retuércese entá más)
CURA Apartái, fíos, apartái. He de da-y la estremaunción, anque sía a títulu póstumu.
LOLA Paezme, señor cura, que nun-y fizo nengún favor queriendo mandalu pal cielu.
NEMESIA Vaya mala suerte, pa una vegada que tengo en casa visita d´altu trubiecu, va y muerre.  Fastidióseme la cena.
(Los actores, mientres dicen les frases que siguen, van ponese en  ringlera ante ´l públicu)
AGAPITO Esta ye la verdadera hestoria.
CARTERA Por increíble que paeza.
NICANOR Del Conde Drácula
MARI Un home que nun lo yera 
NEMESIA Una bestia que nun lo yera.
LOLA Un ser que refugaba ´l sol.
CURA Un sol que lu mató.
TOOS L´home estrangulador de les nueches de lluna.
Telón.
Teatru n´asturianu.  Drácula ye teberganu.  Segismundo Meana Pérez.  -




Comentarios

Entradas populares de este blog

Asturias vista por Viajeros siglo XVI -XX

El ñeñu enfermu {Antigüa poesía Asturiana}

Riocaliente (Ardisana)

Aguino - Perlunes

Coya (Piloña). Fotos antiguas

Playa de Barayo

Manifiesto del Hambre

Entradas populares de este blog

La Esfoyeta (Comedia Asturiana)

Asturias vista por Viajeros siglo XVI -XX

Coya (Piloña). Fotos antiguas